Volgens inscripties die zijn gevonden in de grotten aan de voet van de rotsvesting, diende Sigiriya al in de 3e eeuw v.Chr. als een religieus toevluchtsoord toen boeddhistische monniken hier een schuilplaats vestigden. Pas in de 5e eeuw na Chr. bereikte Sigiriya echter korte tijd de heerschappij in Sri Lanka, na de machtsstrijd die volgde op het bewind van Koning Dhatusena (455-473) van Anuradhapura. Koning Dhatusena had twee zonen: Moggallana, geboren uit een van zijn meest geliefde koninginnen, en Kassapa, geboren uit een minder belangrijke gemalin. Toen Kassapa hoorde dat Moggallana tot troonopvolger was uitgeroepen, kwam hij in opstand, stuurde Moggallana in ballingschap naar India en zette zijn vader, Koning Dhatusena, gevangen. De legende van Dhatusena’s dood toont duidelijk hoe belangrijk water was in de vroege Singalese beschaving.
Met de dood bedreigd als hij de locatie van de staatschat niet zou onthullen, stemde Dhatusena ermee in zijn opstandige zoon de plaats te tonen op voorwaarde dat hij een laatste keer mocht baden in het grote Kalawewa-reservoir, waarvan hij de bouw had begeleid. Staande in het reservoir liet Dhatusena het water door zijn handen stromen en vertelde Kassapa dat dit zijn enige schat was. Kassapa, niet onder de indruk, liet zijn vader in een kamer inmetselen en stierf. Ondertussen zwoer Moggallana terug te keren uit India en zijn erfenis op te eisen. Kassapa bereidde zich voor op de verwachte invasie en bouwde een nieuwe woning bovenop de 200 meter hoge rots van Sigiriya – een combinatie van een lustpaleis en een onneembare vesting, bedoeld om de legendarische woning van de rijkdomsgod Kubera na te bootsen, terwijl een nieuwe stad aan de voet werd gebouwd. Volgens de overlevering werd de hele vesting in slechts zeven jaar gebouwd, van 477 tot 485 na Chr.
De langverwachte invasie vond uiteindelijk plaats in 491, toen Moggallana een leger Tamil-huurlingen verzamelde om zijn zaak te steunen. Ondanks de voordelen van zijn onneembare vesting daalde Kassapa, in een daad van noodlottige moed, van zijn rotswoning af en reed dapper op een olifant aan het hoofd van zijn troepen om de aanvallers op de vlakte te ontmoeten. Helaas voor Kassapa schrok zijn olifant en sloeg op de vlucht, waardoor de strijd in chaos eindigde. Zijn troepen, denkend dat hij zich terugtrok, trokken zich terug en lieten hem alleen. Geconfronteerd met gevangenschap en nederlaag pleegde Kassapa zelfmoord. Na Moggallana’s overwinning werd Sigiriya overgedragen aan boeddhistische monniken, waarna de grotten opnieuw het toevluchtsoord werden van religieuze asceten die vrede en eenzaamheid zochten. De plaats werd uiteindelijk in 1155 verlaten en bleef grotendeels vergeten, behalve voor korte perioden van militair gebruik door het Koninkrijk Kandy in de 16e en 17e eeuw, totdat het in 1828 door de Britten werd herontdekt.
De rots- en terrastuinen
Voorbij de watertuinen begint het hoofdpad te stijgen door de ongewone rots-tuinen, gebouwd uit de enorme rotsblokken die aan de voet van de rots verspreid liggen en een natuurlijke wildheid bieden in tegenstelling tot de nette symmetrie van de watertuinen. Veel van de rotsblokken zijn ingekerfd met lijnen van spleten die eruitzien als in de rots uitgehakte treden, maar in feite werden ze gebruikt als fundamenten om de bakstenen muren of houten frames van de vele gebouwen te ondersteunen die tegen of bovenop de rotsblokken waren gebouwd – tegenwoordig moeilijk voor te stellen, hoewel het oorspronkelijk een zeer pittoresk gezicht moet zijn geweest.
De tuinen waren ook het centrum van de monastieke activiteit in Sigiriya voor en na Kassapa: er zijn hier ongeveer twintig rots-schuilplaatsen die door monniken werden gebruikt, sommige met inscripties die dateren tussen de 3e eeuw v.Chr. en de 1e eeuw na Chr. De grotten waren oorspronkelijk gepleisterd en beschilderd, en sporen van deze versieringen zijn op enkele plaatsen nog steeds zichtbaar; je zult ook de druipstenen randen rond de ingangen van veel grotten opmerken om te voorkomen dat water naar binnen loopt. De Deraniyagala-grot, net links van het pad nadat het begint te stijgen door de tuinen (er is geen bord), heeft een goed bewaard gebleven druiprand en resten van oude schilderingen, waaronder de vervaagde overblijfselen van verschillende Apsara-figuren die sterk lijken op de beroemde Sigiriya-maagden verderop op de rots. Aan de overkant van het hoofdpad naar boven leidt een zijpad naar de Cobra Hoofd-grot, genoemd naar zijn vreemde decoratie en een zeer vage inscriptie op de rand in archaïsch Brahmi-schrift uit de 2e eeuw v.Chr.
Volg het pad de heuvel op achter de Cobra Hoofd-grot en door de “Rotsboog nr. 2” (zoals aangegeven), sla dan linksaf om de zogenaamde audiëntiezaal te bereiken, waar de houten muren en het dak al lang verdwenen zijn, maar waar de indrukwekkend gladde vloer, gecreëerd door de top van een enorme rots af te hakken, nog steeds overblijft, samen met een vijf meter brede “troon” die ook uitgehouwen is voor een zaal, hoewel het waarschijnlijk een puur religieuze functie had, waarbij de lege troon Boeddha vertegenwoordigde. De kleine grot op het pad net onder de audiëntiezaal bevat kleurrijke resten van verschillende schilderingen op het plafond (hoewel nu bijna volledig uitgewist door moderne graffiti) en bevat een andere troon, terwijl een paar meer tronen in nabijgelegen rotsen zijn uitgehouwen.
Keer terug naar het hoofdpad en ga dan weer omhoog, terwijl het pad – nu een reeks ommuurde treden – steil begint te stijgen door de terrastuinen, een reeks door puin ondersteunde baksteen- en kalkstenen terrassen die zich uitstrekken tot aan de voet met uitzicht naar beneden.
Archeologische overblijfselen in Sigiriya
Het Bovenpaleis van de koning bevindt zich op de vlakke top van de rots van Sigiriya. Op het middelste terras bevinden zich de Leeuwenpoort en de Spiegelmuur met zijn fresco’s. Het Benedenpaleis van de koning kleeft aan de hellingen onder de rots. De grachten, muren en tuinen van het paleis strekken zich enkele honderden meters uit vanaf de voet van de rots.
Rondleiding door Sigiriya
Bezoekers arriveren buiten de buitenste grachten, met een prachtig uitzicht op de rots die boven de bomen in de verte uitsteekt. Paden door het complex van grachten en tuinen leiden naar de voet van de helling. Stenen trappen bevinden zich langs de steile helling aan de voet van de rots, kronkelend door de overblijfselen van de lagere delen van het paleis, en bereiken een terras dat langs de onderrand van het verticale rotsoppervlak loopt. De rots boven dit terras, bekend als de Spiegelmuur, was ooit versierd met fresco’s, waarvan sommige nog steeds te zien zijn, hoewel ze nu helaas sterk vervaagd zijn. Aan het einde van het terras onder het hoogste deel van de rots opent het terras zich naar een grote binnenplaats.
Vanaf hier gaat de klim naar de top van de rots via een moderne ijzeren trap die het rotsoppervlak bereikt door de overblijfselen van de oorspronkelijke bakstenen poort, de Leeuwenpoort, die nu is gereduceerd tot een massief paar bakstenen poten. De verwoeste poten zijn alles wat overblijft van het enorme hoofd en de voorpoten van een leeuw, wiens open mond diende als de hoofdingang van het koninklijk paleis. De route gaat verder rond, over en omhoog de rotswand op via een nogal luchtige ijzeren trap, een moderne vervanging van de oorspronkelijke bakstenen trap – die samen met het leeuwenkop in de 1400 jaar sinds de bouw van het paleis is verdwenen.
De trap eindigt op het hoogste punt van de rots – het bovenpaleis daalt hier in zachte terrassen af naar het tegenoverliggende einde van de rots. De ruïnes van de paleisgebouwen steken misschien slechts een halve meter boven het rotsoppervlak uit, maar de uitgebreide werken die in het rotsoppervlak zijn uitgehouwen, zijn beter bewaard gebleven.
Aanbieding
